กลุ่มผู้ขาย( เครื่องจักร “ มุมมองของผู้เขียน”)ที่ทรงประสิทธิภาพในการกระจาย สินค้าตรงถึงหัวบันใดบ้านทุกชุมชน ยังผลพวงของธุรกิจชุมชนระดับรากหญ้าและมีเงินหมุนมากทีสุดในแต่ละวัน รวมถึงสินค้าที่เสียงต่อการเน่าเสียตรงถึงผู้ซื้อเร็วที่สุด สดที่สุดและขายไวที่สุด ปีๆหนึ่งหากมีการวิจัยอาจมีตัวเลขทะลุหลักหลายหมื่นล้านบาททีเดียว ผลพวงของการซื้อขายระดับนี้ทำให้ผู้ผลิตขนาดเล็กๆ ที่พอจะมีหน่อสัก 4-5 หน่อ มีผัก 5-6 กำ( มัด) มีขนมที่ทำกินพอเหลือที่จะขายได้ สัก 6-7 ถุงหรือของอีกร้อยแปด ก็จะสามารถมารวมกันในตะกร้าผู้รับสินค้าไปขายกระจายสู่ชุมชนเป้าหมาย คือผู้ซื้อตามบ้านเรือน (ที่ยุคนี้น้ำมันแพงจะออกบ้านไปตลาดก็ต้องจ่ายเพิ่มค่าเดินทางอีก) ดังเราจะเห็นว่าบ้างก็มีสินค้าแขวนขายเต็มรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง บ้างก็มีสินค้าไม่มากพอขายแต่ละวันขึ้นอยู่กับแต่ละท้องที่ที่จะเอาไปขาย (ผู้เขียน.. อยากจะเห็นทางหน่วยงานภาคการเงินเล็งเห็น เครื่องจักรทรงประสิทธิภาพนี้ โดยให้พวกเขามีโอกาสเข้าถึงแหล่งเงินทุน โดยที่ไม่ต้องมาติดบ่วงการก็ยืมเงินนอกระบบที่มีปัญหา )“ห่วงโซ่”ผมมีความเชื่ออยู่อย่างคือถ้าการหมุนทุกสิ่งอย่างเป็นห่วงโซ่หรือวงจรที่สัมพันธ์กันทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้องยังประโยชน์เหมือนกันมากน้อยตามขึ้นอยู่แต่ละส่วน ที่สัมพันธ์ เราท่านคงอยากเห็นบ้านเราเมืองเรายู่ดีกินดี “พอเพียง”กันทั่วหน้าอยู่แล้ว และมันคือความสุข....
“.. มาจากดิน และ คืนสู่ดิน.... เรา...ท่าน!ไม่วิเศษหรอก”
Eco-sufficiency.